Rozdział 34.

                Ogromne drzwi Akademii otworzyły się przed Gwen i Arturem, zanim którekolwiek z nich zdołało choćby zapukać. Dziewczyna odetchnęła głęboko i weszła do środka pewnym krokiem. Jej chłopak trzymał się pół kroku za nią, nonszalancko trzymając dłonie w kieszeniach. Jednak wiedziała, że tym gestem maskuje swoje zdenerwowanie. W zaciśniętej pięści trzymał Excalibura zamkniętego w postaci długopisu, był gotów w każdej chwili go wyciągnąć z zdjąć skuwkę.

                Na szerokich schodach stały cztery radne. Każda z nich miała długą suknię o wąskich rękawach, zebraną w talii. Na nagiej skórze ich szyi i piersi pełzły czarne linie druidzkich run. Piper miała sukienkę w kolorze intensywnej czerwieni, która idealnie pasowała do jej prawego oka i kontrastowała z lewym. Laurel była ubrana w biel, Margo w ciemną zieleń, a Anastazja w błękit. Za nimi stały dwie postacie w szarych szatach z kapturami na głowach.

- Witaj Ginevro Ravenscar – odezwała się Piper. – Witaj Arturze Creagh z rodu Pendragonów, mam zaszczyt powitać was na wyjątkowym Konwencie Sabatów – zeszła szybko po schodach, a jej suknia powiewała za nią. Pozostałe czarownice nadal stały w blasku słońca. – Sabrine zaprowadzi cię do auli, gdzie czeka na ciebie miejsce. My zajmiemy się przygotowaniem Gwen.

                Drobna dziewczyna, o pofarbowanych na rubinową czerwień włosach, dygnęła przed Gwen i wskazała drogę Arturowi. Chłopak musnął ustami jej wargi i ruszył za swoją przewodniczką. Piper przepuściła Gin na schodach, czarownice otoczyły je wianuszkiem i poprowadziły schodami. Po kilku minutach marszu po krętych korytarzach znalazły się w pokoju, którego okna wychodziły na ogromny zielony ogród.

- Rozbierz sukienkę za tym parawanem – powiedziała Margo. – Znajdziesz tam szlafrok, później druidzi naniosą na ciebie runy.

                Gwen nie mogła mówić. Stres ścisnął jej gardło. Kiwnęła tylko głową.

                Otuliła się miękkim materiałem szlafroka i wyszła zza parawanu. Czarownice posadziły ją na krześle i Lauren szybkimi ruchami długich palców upięła jej miękki włosy w eleganckiego koka, podobnego do tego, w które one były uczesane. Odsunęły się, a ich miejsce zajęli druidzi. Nic nie mówili, wyjęli tylko krótkie ostrza o szpiczastym kształcie. Zdusiła w sobie drżenie, widząc ich ostre końce. Zagryzła wargi, gdy chłodny metal dotknął jej skóry. Wiedziała, co ją czeka. Anastazja wyjaśniła jej wszystko. Runy miały dać jej siłę, by mogła panować na Mocą. Każda czarownica je nosiła, a szczególnie nakładano je do dużych zaklęć. Wspomagały, pomagały czerpać bezpośrednio z żywiołu. Rzadko kto potrafił okiełznać żywioł, posługiwano się słowem.

                Jednak żadne nauki nie mogły ją przygotować na ból ich nakładania. Lekkie pieczenie, które czuła podczas rysowania runy przez Anastazję było niczym przy bólu druidzkich run. Skóra piekła niemiłosiernie, a ona miała wrażenie, że rozrywa się każda komórka w jej ciele. Nie płakała, zamknęła oczy. Nie pozwoliła łzom płynąć. W końcu ból ustał. Wzięła powoli oddech, powietrze wypełniło jej płuca, przynosząc ulgę. Margo pomogła jej wstać i zaczęła upinać na niej pasy materiału w białym kolorze. Szeptała zaklęcia, aż na jej ciele uformowała się suknia, o takim samym fasonie, co suknia Margo.

- Wybierz sobie kolor, kochana – powiedziała ciepło.

                Gwen spojrzała na nią i pomyślała, że gdyby Matka Natura miała być postacią to wyglądałaby jak czarownica ziemi.

- Jak mam to zrobić?

                Anastazja stanęła obok Margo i splotła ramiona na piersi.

- Mocą – uśmiechnęła się pokrzepiająco.

                Pozostałe czarownice obserwowały ją ukradkiem, pragnąc, by nie czuła na sobie presji. Gwen rozluźniła palce i delikatnie dotknęła materiału. Ciepło z jej piersi przesunęło się poprzez ramiona do dłoni, które po chwili zrobiły się całkowicie gorące. Zamknęła oczy. Moc rozchodziła się od jej dłoni w dół i w górę, czuła jej delikatne muśnięcia na całej skórze.

- Ma talent – powiedziała cicho Lauren do Piper.

                Gwen otworzyła oczy i spojrzała na czarownice, które uśmiechały się szeroko. Margo delikatnie popchnęła ją w stronę ogromnego lustra. Dziewczyna znów zamknęła oczy, chcąc mieć niespodziankę. Jej suknia była w kolorze ciemnego ametystu, prawie wpadające w oberżynę. Fiolet podkreślał jej oczy i delikatne usta. Czarne kosmyki, które wysunęły się z upięcia, pogłębiały jego barwę.

- Wyglądasz przepięknie – powiedziała Anastazja. – Chyba czas, żebyśmy ci wyjaśniły, co może się wydarzyć podczas konwentu.

                Gwen poczuła nagłe uderzenie strachu. Czyżby Artur miał mieć rację?

- Ze spokojem – powiedziała Piper, widząc jej zdenerwowanie. – Nic ci się nie stanie. Jak dobrze wiesz, nasze środowisko jest podzielone. Wiele czarownic popierało Morganę, kilka sabatów nawet bardzo. Rada nie chciała się zgodzić przez wieki na obranie jej na swoją przywódczynie. Dlatego musisz się przygotować na Próby.

                Gwen uniosła brew i spojrzała na swoje towarzyszki.

- Poddana zostaniesz próbie ognia, wody, ziemi i powietrza – kontynuowała za przyjaciółkę Margo. Jej głos nie był już tak matczyny jak kilka minut wcześniej, emanowała siłą i potęgą. – Po krótce: będziesz musiała go przywołać z siebie, a to dosyć trudna sztuka. Nie wolno ci wykorzystać wody w kranie, czy rosnących roślin…

- Wyjątkiem jest powietrze, bo jest wszędzie – dodała Lauren, przepraszając Margo krzywym uśmiechem. – Ale radzę ci wykorzystać go w inny sposób…

- Lauren. Nie wolno ci – przerwała jej Anastazja. – Nie możemy ci powiedzieć, co masz zrobić. Wymaga to użycia twojej inteligencji i umiejętności wykorzystania Mocy. Jesteś potężna, dasz sobie radę.

                Czarownice spojrzały po sobie, a atmosfera zdawała się gęstnieć. Gwen westchnęła tylko krótko, ale to wystarczyło, by skupić na sobie ich uwagę.

- Nie kłóćcie się – poprosiła. – Wasza wiara we mnie wiele dla mnie znaczy. Nie jestem tutaj, bo mnie o to poprosiłyście. Chce tu być, chcę zakończyć te tysiąc letnie spory. Pogodzę sabaty, a potem usunę się w cień.

                Kobiety spojrzały na siebie i uśmiechnęły się szeroko. Piper złapała dłoń Margo, która ujęła rękę Lauren. Anastazja złapała jej lewą rękę, a Lauren prawą.

- Otwórz się – powiedziała cicho jej sąsiadka.

                Pozwoliła zasłonie swojego umysłu opaść, Moc w jej żyłach zawrzała. Przepływała od jednej do drugiej, zataczając krąg. Powietrze rozwiało ich włosy. Rośliny w rogu eksplodowały wzrostem, wypuszczając różowe kwiaty. Wszystkie świece w pokoju zapłonęły, a woda zaczęła niespokojnie drżeć w karafce.

***

                Gwen nie mogła pojąć rozmiarów Akademii, tylko dzięki magii tak ogromny budynek, mógłby się zmieścić w sercu Londynu. Aula miała wysokość dwóch pięter, sklepiona dachem z dużymi oknami, przez które wpadały promienie czerwcowego słońca. Przy swoim ogromie była bardzo pusta, kilkanaście rzędów krzeseł i jedno drzewo, które wyrastało z podłogi. Jego korona miała drobne czerwone kwiatki.

                Sala była pełna ludzi, głównie kobiet, ale widać było także kilku mężczyzn. Gwen przyglądała im się z góry, stojąc na balkonie. Artur siedział w pierwszym rzędzie, słońce grało na jego kasztanowych włosach. Nerwowo obracał w palcach Excalibura. Zauważyła, że główne drzwi otworzyły się i weszły przez nie członkinie Rady. Czarownice wstały, oddając im należny szacunek. Wśród nich były także uczennice Akademii.

- Witajcie siostry, witajcie bracia – powiedziała Piper, Margo spojrzała prosto w oczy Gwen i kiwnęła głową. Był to znak, że powinna zejść na dół. Dziewczyna ruszyła wąskimi schodami, ale cały czas słyszała donośny głos kobiety. – Zakończyła się pewna era, podczas której Morgana la Fay była jedną z najpotężniejszych czarownic. Jej śmierć dla wielu was była ciosem, współczujemy wam straty – Gwen prawie krzyknęła z oburzenia. – Ale jej czyny, zło, które uczyniła, było nie wybaczalne. Ród Ravenscar odniósł ogromne straty, dlatego czuje ogromny zaszczyt, przekazania wam informacji, że jest między nami Piąta.

                Na sali zapadła cisza. Gwen zacisnęła dłonie, ale czuła w palcach mrowienie Mocy. Potarła je o siebie, opierając na nich czoło. Delikatna iskra prądu przeskoczyła między nimi. Strzepnęła je.

- Tak drodzy państwo – kontynuowała Piper. – Jestem przewodniczącą od piętnastu lat, wcześniej tylko dwa razy Rada Pięciu była w komplecie. Panie i panowie, poznajcie Ginevrę Ravenscar, pierwszą od bez mała pięciuset lat Piątą.

                Drzwi otworzyły się dla niej zbyt wcześnie. Wzięła głęboki oddech i ruszyła do przodu powolnym, majestatycznym krokiem. Suknia szeleściła cicho w kontakcie z kamienną podłoga. Czuła na sobie wzrok setki osób. Runy na jej ciele dodawały jej siły. Stanęła między Lauren i Piper, dokładnie pośrodku sali.

                Pomiędzy zgromadzonymi rozległ się szum. Rozmawiali ze sobą, nikt im nie przeszkadzał. Piąta musiała być zaakceptowana przez każdy sabat, jakiekolwiek veto wykluczyłoby ją z rady. Gwen wykorzystała tą chwilę zamieszania, by spojrzeć na Artura. Siedział wygodnie na krześle, lekko pochylony do przodu. W dłoniach nadal miał Excalibura jako niewinnie wyglądający długopis. Uśmiechnął się do niej.

- W imieniu Sabatu Forest żądam, żeby przystąpiła do prób – odezwała się kobieta z środka sali. Mówiła z wyraźnym południowo-amerykańskim akcentem. Kilkanaście czarownic pokiwało głowami. Kobieta skłoniła się i wróciła na swoje miejsce.

- W porządku – powiedziała Gwen, zanim ktokolwiek zdążył się odezwać. Przestał ją interesować zawiły protokół Konwentu. To była jej impreza. – Szanuję was, dlatego okażę szacunek waszym lękom.

                Spojrzała na Artura, a na jego twarzy malował się triumf.

                Zamknęła oczy i zaczęła skupiać w sobie Moc. Czarne runy na jej przedramionach zaczęły blednąć, jednocześnie stawały się ciepłymi miejscami na jej skórze. Myśl niestandardowo. Powoli wyciągnęła przed siebie rękę i zacisnęła mocno pieść. Ściany zaczęły drżeć, szyby w oknach wibrowały wydając nieprzyjemny dźwięk. Szczelina jak szybka jaszczurka wspięła się po jednym z murów. Gwen otworzyła oczy, który błyszczały metalicznym złotem. Powoli przesunęła dłonią w kierunku pęknięcia, które tak szybko jak się pojawiło zniknęło. Drżenie ustało.

                Podeszła do jednej z czterech mis, które stały przed podwyższeniem i przesunęła nad nim ręką. Wypełniła ją czarna ziemia. Położyła na niej dłonie i zaczęła szeptać w miękkim języku magii, który sam płynął z jej wnętrza. Spomiędzy jej palców wyrosła cieniutka łodyżka, na szczycie której pojawiła się biała róża.

                Otrzepała ręce, a niektóre czarownice zaklaskały. Po plecach dziewczyny spłynęła kropla potu. Odetchnęła ciężko.

                Przywołanie ognia było proste. Robiła to wielokrotnie. Nad jej dłonią pojawił się pomarańczowy płomień, który z każdą chwilą rósł, aż praktycznie dotknął wysokiego sufitu. Mimo swojego rozmiaru był zimny i przynosił chłód, a nie ciepło. Zmieniła jego kolor, na szafirowy. Identyczny z łuskami Saphiry. Powoli zmniejszyła go i włożyła do misy.

                Dwie próby były za nią.

                Powoli zaczynała odczuwać zmęczenie. Pot spływał jej po plecach i czuła go na dłoniach. Złączyła dłonie i szepcząc cicho, przyzwała wodę. Kula w jej rękach, szybko zmieniła swój kształt w niewielkiego smoka, który przeleciał nad głowami zgromadzonych i zanurkował do misy, rozbryzgując się na wszystkie strony. Jednak żadna kropla nie upadła na ziemię, wszystkie wróciły do środka.

                Czarownice zaklaskały, bardziej entuzjastycznie. Spojrzała na Anastazję, która uśmiechała się szeroko. Gwen ukradkiem otarła ręce w fioletowy materiał sukienki.

Kreatywność. Nieszablonowość. Zaskoczenie.

Znów przywołała wodę, którą uformowała w konia, stojącego na zadnich nogach. Czuła chłód wody na swojej ręce. W auli zerwał się wiatr, który szarpał jej włosami. Skupiła go w swojej drugiej dłoni. Jego igiełki kuły ją w skórę, ale podporządkowała go własnej woli. Stopniowo wodny koń zamieniał się w lodową figurę. Powoli od dołu, słychać było jak woda zmienia się w lód. Ujęła go delikatnie i postawiła w czwartej misie.

- Gratulacje – powiedziała Lauren tak cicho, że tylko Gwen mogła ją usłyszeć.

                Większość run, które miały dać jej siłę, zniknęła. Pozostał po nich tylko blady ślad. Gwen potarła swój kark, który łaskotany był przez luźne kosmyki. Piąty żywioł. Najtrudniejszy do okrzesania, nie pisano o nim nigdzie, tylko nieliczne czarownice potrafiły się nim posługiwać. Był niebezpieczny, wymagał ogromnej Mocy i siły organizmu.

                Odetchnęła głęboko i znów zamknęła oczy. Wyłączyła się. Była tylko ona i Moc, buzująca w jej żyłach. Słyszała w uszach jej zew. Usłyszała cichutkie rzężenie prądu elektrycznego. Między jej dłońmi przeskakiwały błękitne iskry. Rozciągnęła ją, tworząc w swojej dłoni błyskawicę, która dorównywała jej długością. Na twarzach zgromadzonych pojawiło się zaskoczenie, zmieszane ze strachem.

                Wyglądała przerażająco. W niebieskim świetle, jej skóra była trupio blada, a oczy błyszczały własnym blaskiem. Czarne włosy przybrały jeszcze głębszą barwę, wyrywając się z misternego upięcia i powiewając samoistnie. Mimo tego, czuła, że zaraz nie wytrzyma. Źródło jej sił wyczerpywało się coraz szybciej. Ostatkiem sił ścisnęła w dłoniach błyskawicę i wyrzuciła ją w górę.

                Strużka prądu uderzyła w sufit, odrywając od niego kawałki tynku, które opadły na dół jak płatki śniegu. Napięcie czuć było w powietrzu, które pachniało ozonem. Gwen zatoczyła się, ledwie stojąc na nogach. Na ratunek jej rzucił się Artur, który złapał ją zanim uderzyła o podłogę.

- To znowu ty – powiedziała, gdy pomógł jej wstać. – Jak rycerz na czarnym motocyklu, ratujesz mnie z opresji.

- Sama też sobie całkiem nieźle radzisz – odparł z szelmowskim uśmiechem.

                Uścisnęła jego palce, zanim wrócił na swoje miejsce.

                Później wszystko potoczyło się szybko. Wszystkie sabaty przyjęły jej kandydaturę. Nawet lojalni wobec Morgany nie mogli zaprzeczyć, że ma Moc. Każdy chciał zakończenia wojny między sabatami, a wiara w to, że ona może ją zakończyć im wystarczyła. Piper przekazała jej stołek przewodniczącej. Anastazja, Margo i Lauren złożyły przysięgę lojalności.

                Później była już tylko impreza.

                Czarownice zgromadziły się w jadalni, gdzie młode dziewczyny grały wesołą muzykę. Podano wyśmienite jedzenie i różnego rodzaju napoje. Gwen dostrzegła, że czarownic było mniej niż sądziła. Piętnaście sabatów, z których każdy przysłał czwórkę przedstawicieli. Cieszył ją fakt, że każdy starał się zapomnieć o dawnych krzywdach. Owszem widziała krzywe spojrzenia i słyszała przykre uwagi, ale przynajmniej nikt nie próbował się pozabijać.

- Gratulacje – powiedział Artur, gdy wczesnym wieczorem wracali do domu.

                Zachodzące słońce pieściło ich skóry ciepłymi promieniami. Przechadzali się powoli wąskimi alejkami, pod rozłożystymi drzewami. W ich koronach swój ostatni koncert dawały ptaki. Gwen znów w swojej sukience i wygodnych trampkach pociągnęła Artura na niewielkie wzniesienie. Usiedli, oparci o korę grubego dębu. W dole po srebrnym stawie pływały kaczki. Po kamiennym moście spacerowały grupki nastolatków i pary.

- Cieszę się, że chociaż coś mi się udało.

                Oparła głowę o jego ramię.

- Chociaż coś? – Podniósł głos, ale zamilknął, gdy zobaczył jej wyraz twarzy. Nie miał ochoty się z nią kłócić. Pocałował ją w czoło i splótł palce z jej palcami. – Czuję się tak staro – wyszeptał, patrząc na kilka osób w ich wieku, którzy w cieniu klonu, popijali piwo i śmiali się głośno.

                Gwen uśmiechnęła się.

- Masz starą duszę Arturze Pendragonie.

                Skrzywił się lekko. Dziwnie się czuł, gdy ktoś nazywał go starym nazwiskiem. Nie czuł się z nim związany. Był Creagh. Zaśmiał się.

- Twoja wcale nie jest młodsza – odparował.

                Wyprostowała się i spojrzała na niego. W jej oczach odbijały się promienie zachodzącego słońca. Delikatnie pocałowała go w nos. Roześmiał się i zatopił się w jej wargach.

- Mamy osiemnaście lat, nasze duże są w cholerę od nas starsze. Dokończyliśmy stare sprawy, więc chyba możemy umrzeć, co?

                Roześmiał się, słysząc patetyczność w głosie dziewczyny.

- Sądzę, że znam lepsze zajęcia niż umieranie.

                Wybuchła gromkim śmiechem, przyciągając uwagę starszego małżeństwa, przechodzącego obok. Spojrzeli najpierw na nich srogo, ale później ich twarze złagodniały. Gwen posłała im lekki uśmiech. Artur parsknął w jej szyję. Pocałowała go, a później kolejny i kolejny.

- Chyba wiem, co masz na myśli – wyszeptała z ustami na jego wargach.

Hej!
Ten rozdział bardzo magiczny...

Nie będę wiele zdradzała, ale ja już dokładnie wiem, jak będzie wyglądał koniec!
Haha, ale nic wam nie powiem.

Oprócz tego, że to nie ostatni rozdział...

Także, proszę o komentarze, bo to bardzo motywuje, a wena od Was dodaje skrzydeł!

Kocham Was,

Raven