Rozdział 35.

Październikowe słońce niosło ze sobą ostanie ciepłe dni. Lekki wiatr zrywał z drzew złote, czerwone i brązowe liście układając je na ziemi jak mozaikowy dywan. Srebrny samochód mknął wąską drogą, nad którą korony drzew stworzyły kolorowe sklepienie. Kobieta za kierownicą miała duże czarne okulary i krótkie blond włosy, ciemniejsze przy czaszce. Jej niegdyś piękną twarz szpeciła podłużna blizna, biegnąca od brwi do połowy policzka – pamiątka po błędzie młodości. Spojrzała w lusterko i zobaczyła, że jedzie za nią czarny SUV.

                Jęknęła cicho. Została odnaleziona. Wiedziała, że prędzej, czy później to się stanie.

                Jej samochód sam skręcił w leśną drogę i zatrzymał się po przejechaniu kilkudziesięciu metrów leśnym duktem. Czarne auto stanęło za nią. Wyszła z niego dziewczyna o długich czarnych włosach, które powiewały na lekkim wietrze. Machnęła ręką, a drzwi do auta kobiety otworzyły się szybko, prawie wypadając z zawiasów.

- Melanie – powiedziała silnym głosem. – Wyjdź i zakończ to.

                Blondynka rzuciła okulary na siedzenie pasażera i powoli wysiadła. Gwen wyglądała jeszcze piękniej niż zapamiętała. W szarym cienkim płaszczu, z rozwianymi włosami, które podkreślały jej jasną cerę. Wysmuklała, co podkreślały wąskie spodnie i buty na średnim obcasie. Stała pewnie, lekko opierając ciężar na prawej nodze.

- Witaj Gin – Melanie chciała, by jej głos brzmiał równie pewnie, ale nie potrafiła zapanować na jego drżeniem.

                Dziewczyna uśmiechnęła się krzywo.

- Długo cię szukałam. Minęły cztery lata od śmierci Morgany. Dopiero niedawno wpadłam na twój trop.

                Melanie nie mogła, nie uśmiechnąć się triumfalnie. Ucieczka przed najpotężniejszą czarownicą na świecie, wcale nie była prosta, ale udawało jej się. Aż do teraz.

- Nie łatwo było cię przechytrzyć. W sumie cieszę się, że to zakończymy.

                Gwen roześmiała się cicho, włożyła dłonie do kieszeni. Wyjęła z niej paczuszkę, owiniętą w czerwony materiał. Melanie wzdrygnęła się, doskonale wiedziała, co jest w środku.

- Gdy Anastazja powiedziała mi, pół roku temu, że tylko to zostało po tobie w domu Morgany, od razu zrozumiałam, dlaczego nie mogę cię odnaleźć – wyciągnęła z zawiniątka rubinowy naszyjnik. – Szukałam twojej mocy, ale nie sądziłam, że z niej zrezygnujesz, że zrezygnujesz z władzy jaką ci dawała. To coś nowego, prawda?

                Spokój z jakim mówiła Gwen, był przerażający. Nigdy nie była wyrachowana, była ciepła i miła. Teraz stała przed nią bezwzględna kobieta, która pałała żądzą zemsty. Melanie nie była urodzoną czarownicą. Potrafiła wyczuć Moc i to przyciągnęło ją do Morgany. Dała jej coś, czego nigdy nie miała, a zawsze pożądała. Od kiedy tylko poczuła Moc w Gwen, zazdrościła jej.

- Dlaczego dopiero teraz? – Spytała Melanie, chcąc popchnąć rozmowę na inne tory. – Bały się, że zamienisz się w tyrana jak Morgana?

                Złote oczy Gwen pociemniały. Lekki wiatr zmienił się w chłodny podmuch, który poderwał z ziemi liście i przerzucił je na drugi koniec polany. Dziewczyna zacisnęła kurczowo pięść, aż zbielały jej knykcie. Melanie wiedziała, że ma rację. Gwen od zawsze miała skłonności do mroku.

- Miałam ważniejsze rzeczy do zrobienia od ciebie.

                Mel zaśmiała się.

- Racja, ratowałaś magiczny świat. Zaprowadzałaś pokój. Winszuje – westchnęła. – Skończmy to. Mam już dosyć uciekania. Jestem w szachu. To od ciebie zależy, czy padnie mat.

                Gwen wyciągnęła w jej stronę spód dłoni. Nogi kobiety oplotły grube łodygi bluszczu, który rozrastał się i coraz bardziej dusił jej ciało. W końcu owinął się wokół jej rąk, naciskając mocno na klatkę piersiową. Każdy oddech stał się udręką.

- Nie wierzyłam, że możesz być tak głupia i wracać do Banetown – powiedziała Gwen, podchodząc bliżej. Pachniała ciągle tymi samymi perfumami. – Po co tu wróciłaś? Chciałaś zranić moją mamę, Charlotte, skrzywdzić małą Violet, a może masz coś, co zagroziłoby Saphirze?

                Zacisnęła rękę w pięść, a grube pnącza jeszcze mocniej zaczęły miażdżyć zebra Melanie.

- Nie wiem. To także mój dom – wychrypiał zgodnie z prawdą.

                Gwen przyłożyła dłoń do twarzy. Opuściła ją i schowała do kieszeni, by ukryć drżenie.

- Mogłabym cię zabić, wiesz? I nikt by się nie dowiedział. Nawet gdzie jest twoje ciało – powiedziała tak cicho, że Melanie ledwie ją usłyszała poprzez wycie wiatru. Jej twarz zbladła jeszcze bardziej. – Nie zrobię tego. Wybaczyłam ci zdradę, wybaczyłam wszystkie rany, które mi zadałaś. Ale nigdy nie wybaczę, że próbowałaś zranić moich bliskich. Jednak pozwolę ci odejść – razem z jej słowami nacisk był coraz słabszy, a pnącza wracały do ziemi. Kobieta zabrała kilka łapczywych oddechów. – Wróć do rodziny, do Stanów, ułóż sobie życie, ale nigdy nie wracaj do Wielkiej Brytanii. Będę wiedzieć, a wtedy cię znajdę i nie okażę litości – powiedziała cicho. – Wyjedź przed końcem tygodnia – dodała, odwracając się na pięcie. – Do twarzy ci w blondzie – rzuciła przez ramię.

                Ostatni raz spojrzała na swoją dawną przyjaciółkę, a jej surowe spojrzenie złagodniało na krótką chwilę. Gdy wsiadła do samochodu jej wzrok znów był zimny. Melanie patrzyła jak nawraca i znika na głównej drodze. Dopiero wtedy pozwoliła sobie na danie upustu emocjom. Łzy pociekły jej po policzkach. Po czterech latach tułaczki po Europie, szukania schronienia wśród starych przyjaciół. W sumie liczyła na to, że Gwen ją odnajdzie i uwolni w taki, bądź inny sposób od tej męki. Wsiadła do samochodu i otarła oczy.

- Słucham? – Odezwał się męski głos w głośnikach zestawu głośnomówiącego. Usłyszała głośny oddech. – Melanie to ty?

                Zdławiła w sobie płacz.

- Tak, to ja. Wracam do domu.

***

                Gwen zatrzymała się przed swoim rodzinnym domem. Słońce powoli zachodziło, oświetlając okna. Wyjęła z bagażnika niewielką torbę i siatkę z zakupami. Wiedziała, że nikogo nie będzie. Aurora była w Paryżu, a Charlotte przychodziła tylko raz w tygodniu podlać kwiatki. Otworzyła zamki i zapaliła światło w korytarzu, pomieszczenie wypełniał zapach płynu do mycia drewna. Ściany na klatce schodowej pokrywały zdjęcia. Zatrzymała się na chwilę i przyjrzała się im. Jedno z nich było ślubnym zdjęciem jej matki i Jacka. Pobrali się rok po maturze Gwen, gdy wyprowadziła się na studia do Londynu, jednak rzadko widywała swojego ojczyma. Obok wisiało zdjęcie jej i Artura na wakacjach w Normandii. Dotknęła palcem uśmiechniętej twarzy swojego chłopaka. Rzuciła swoje rzeczy przy schodach i w ciszy rozpakowała zakupy. Zauważyła otwarte wino, stojące na drzwiczkach lodówki. Nalała sobie kieliszek.

                Po spotkaniu z Melanie wciąż była roztrzęsiona. Miała dwadzieścia dwa lata, a koszmary tamtej nocy nadal ją nawiedzały. Wypiła szybko trunek i odstawiła szkło na blat. Owinęła się ciaśniej swetrem i włączyła ogrzewanie. Artur dzień wcześniej wyjechał na poligon w Kornwalii, a ona postanowiła spędzić ten czas w Banetown. Pomyśleć, spotkać się z Saphirą. Natrafiła na ślad Mel przypadkiem. Nigdy nie powiedziała swojemu chłopakowi, że jej poszukuje. Odwiódłby ją od tego pomysłu. Przez cztery lata dowiedziała się, że jego serce nadal jest miękkie i skore do przebaczania i w przeciwieństwie do niej, wybaczył Melanie całkowicie albo po prostu odpuścił.

                Przebrała się w swojej garderobie w miękkie, czarne rurki i grubą bluzę z kapturem. Ubrała trampki z cholewką za kostkę i wyszła tylnym wyjściem z domu. Idąc przez las, odsuwała sobie gałęzie za pomocą magii. Lekki wiatr, niósł ze sobą zapach jeziora i drzew. W końcu dotarła na pomost, na którym kilka lat wcześniej spotkała Artura. Jego rodzina także wróciła do Banetown. Mała Violet uwielbiała Beauty z wzajemnością, tu miały dużo miejsca na harce. A poza tym byli tu bezpieczni. Saphira stale nad nimi czuwała.

                Usiadła na końcu pomostu, jedną nogę opuszczając w stronę tafli, a drugą podciągając do góry i opierając na niej brodę. Nad nią ostatnie ptaki śpiewały swoją piosenkę, podczas łowów na niedobitki owadów. Uniosła z dna jeziora kamień, miał idealny kształt. Rzuciła nim płasko, a on odbił się od wody kilka razy, aż w końcu zanurzył się w ciemnych odmętach.

                Gwen? Głos Saphiry pojawił się tak nagle, że prawie krzyknęła. To ty. Witaj moja mała.

                Hej.

                Chciała zapytać, gdzie jest, ale usłyszała dźwięk skrzydeł młócących powietrze. Zadarła głowę i wysoko na niebie zobaczyła niewielką sylwetkę smoka. Z daleka zdawała się być czarna, ale w ramach jak się zbliżała, dostrzegła jej błękitną barwę. Smoczyca zapikowała gwałtownie i otworzyła skrzydła nad wodą, wzburzając fale na jeziorze i rozwiewając rozpuszczone włosy Gwen.

                Wylądowała z gracją na trawie przy brzegu. Dziewczyna skoczyła na nogi i pobiegła po starych deskach, które trzeszczały pod jej stopami. Zeskoczyła z pomostu na wilgotną trawę, tracąc równowagę przy lądowaniu. Rzuciła się na szyję smoczycy i mocno przycisnęła policzek do jej łusek.

- Tęskniłam – powiedziała Saphira. – Nie było cię bardzo długo.

                Spojrzały sobie w oczy. Złote naprzeciw szafirowym.

- Znalazłam ją, Saphiro – ledwie zapanowała nad swoim głosem. – Straciłam panowanie nad sobą, ona już chyba nie chciała walczyć. Uciekała przez lata. Zaatakowałam ją, chciałam ją zgładzić. Boję się, że Moc mnie przerasta.

                Smoczyca dotknęła nosem jej czoła.

                Malutka… Czynisz postępy, każdego dnia stajesz się potężniejsza. Uwierz w swoje siły, nie w Moc. We własną siłę, przecież wiem, że jesteś silna. Pamiętaj, kto komu służy. Ty Mocy, czy ona tobie?

                Gwen otarła pojedynczą łzę.

- Ona mi – wyszeptała.

                Uwierz w siebie. Muszę zobaczyć, co z naszą małą Violet. Polubiłam ją, chciałabym, żeby okazała się być Jeźdźcem.

                To okaże się z wiekiem, Saphiro.

                Smoczyca westchnęła.

- Zobaczymy się niedługo moja mała – powiedziała i dotknęła jej czoła.

                Potem spojrzała w bezchmurne niebo i rozłożyła skrzydła. Machnęła nimi, a Gwen zasłoniła swoją twarz. Obserwowała, idąc po pomoście, jak smoczyca leci nad taflą jeziora, a jej odbicie ją goni. W końcu machnęła ogonem i wzbiła się w niebo. Zatoczyła krąg nad lasem i odleciała w stronę dworku Creagh’ów. Dziewczyna usiadła na chłodnych deskach i obserwowała ciemniejące niebo na wschodzie. Ostatnie promienie słońca ogrzewały jej plecy.

                Minęła może godzina, gdy poczuła chłód bijący od jeziora. Chciała czuć. Czuć cokolwiek, co odwiodłoby ją od myślenia o Melanie i o swoich zapędach. Nie chciała zmienić się w potwora. Studia astrologiczne i magiczne ją wykańczały, bieganina między dwoma uczelniami, a domem. Mijała się z Arturem w mieszkaniu. Chwile razem przez ostatnie lata były krótkie, wyrwane, ale nadzwyczaj piękne. Mieszkali w niedużym mieszkaniu w starej kamienicy, na poddaszu. Ich mieszkanie wypełniały książki, muzyka i wieczna tęsknota. Tęskniła za nim w każdej chwili, gdy go nie było. Oparła ramiona na kolanach.

- Myślałem, że zostawiam cię w Londynie – usłyszała głos za swoimi plecami.

                Krzyknęła cicho. Artur stał luźno na początku pomostu. Miał na sobie skórzaną kurtkę, która podkreślała jego szerokie barki i nisko opuszczone jeansy. Kasztanowe włosy nadal były rozczochrane, jakby dopiero co wstał z łóżka. Wstała i ruszyła w jego kierunku.

                Chłopak roześmiał się i chwycił Gwen w ramiona, jej stopy oderwały się od ziemi. Oplotła go nogami w pasie, przytulając się do niego całą powierzchnią ciała.

- Boże, co ty tu robisz? Miałeś być na poligonie!

                Pocałował ją w czubek nosa i postawił na deskach.

- Obydwoje ładnie kłamiemy. Miałaś się uczyć do jakiegoś kolokwium – zawahał się. – Musiałem coś załatwić z ojcem. Postanowiłem, że zajrzę do twojego domu, bo miałem nadzieję, że spotkam Aurorę lub Lottie, ale zamiast tego zobaczyłem samochód mojej dziewczyny.

                Uśmiechnęła się niewinnie.

- Kupiłam składniki na spaghetti, musisz być głodny – otworzył usta, by coś powiedzieć, ale przeszkodziła mu krótkim pocałunkiem. – Ja jestem. Chodźmy już.

***

                Artur rozpalił w kominku i dom wypełnił się przyjemnym zapachem dębiny i sosnowego drewna. Gwen wyciągnęła ze spiżarki czerwone wino, wbiła korkociąg, ale nie mogła go wyciągnąć. Chłopak objął ją od tyłu i bez wysiłku wyciągnął korek. Pocałował ją w policzek i rozlał je do kieliszków. W tym czasie Gwen podała makaron na stół.

                Usiedli naprzeciw siebie, zupełnie jak gdyby siedzieli w swoim małym mieszkanku w Londynie. Oparła stopy o jego stopy, dużo cieplejsze od swoich. W tle grała cicho muzyka. Artur przyglądał się jej twarzy, skupieniu, gdy nawijała makaron na widelec. Sam niewiele jadł. Nie był zbyt głodny po wizycie u swojej macochy i ojca, gdzie poczęstowano go zapiekanką.

- Nie patrz tak na mnie – powiedziała, a na jej policzki wypłynęły rumieńce.

Uwielbiał to.

- Dlaczego? Myślałem, że wolno mi na ciebie patrzeć w każdy sposób – wymruczał niskim głosem, jednocześnie gładząc jej kolano.

- Nie jak jem – zaśmiał się. – Źle się wtedy czuję. Poza tym nie zasługuję na to spojrzenie, gdy wyglądam jakbym przesiedziała dwie godziny na pomoście.

- Zawsze zasługujesz, nawet jeśli chodzisz w dresowych spodenkach i moim podziurawionym T-Shircie, a może szczególnie wtedy.

                Roześmiała się, a rumieniec pokrył jeszcze większą cześć jej policzków. Oblizała powoli wargi z pomidorowego sosu i napiła się powoli wina, patrząc na salon.

- Po co tu przyjechałeś? Jakie podejrzane interesy wymagały, żebyś tu przyjechał nic mi nie mówiąc? Oszczędzilibyśmy na benzynie, jadąc razem.

                Uśmiechnął się tak, jak tylko on potrafił. Na widok tego uśmiechu miękły jej nogi nawet po takim czasie. Jak kot wstał powoli od stołu i sprężystym krokiem go obszedł. Jednym ruchem obrócił jej krzesło. Siedziała przodem do niego w rozpiętej bluzie i półprzezroczystej białej koszulce, spod której wystawał czarny stanik. Była najpiękniejszą kobietą na świecie. Patrzyła na niego w niemym szoku.

- Gwen – powiedział, przyklękając. – Ginevro Ravenscar, moje serce należy do ciebie od zawsze i będzie do ciebie należeć zawsze. Od zawsze wiem, że chce z tobą być w zdrowiu i chorobie, szczęściu i nieszczęściu, pogodzie i niepogodzie – zaśmiała się, a w jej oczach błyszczały łzy. Wyciągnął z kieszeni granatowe pudełeczko, otworzył je, pokazując jej zawartość. – Gwen, kochanie, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną?

                Rozpłakała się.

                Oczekiwał się krzyku, śmiechu, ataku paniki, ale nie płaczu. Łzy płynęły po jej zaróżowionych policzkach. Patrzył na nią w milczeniu, zapominając języka w ustach.

- Oczywiście, że tak!

                Rzuciła mu się na szyję. Krzesło odsunęło się i upadło na podłogę. Przywarła do niego ustami. Jej pocałunek był żarliwy, jakby całowała go po raz pierwszy od lat. Przycisnął ją do siebie lewą ręką. Wargi dziewczyny smakowały pomidorami i czerwonym winem. Zapach perfum był zmieszany z wonią lasu. Otarła dłonią policzki i pogłaskała go po twarzy. Wziął jej lewą rękę i na serdeczny palec założył pierścionek z białego złota z dużym, owalnym diamentem, odbijającym światło na niebiesko, otoczonym przez misternie wyrzeźbiony metal.

- Tata zachował ten pierścionek na życzenie mamy. Należał do jej ojca, który podarował go mojej babci i tak dalej. Jest trochę staroświecki, ale oboje jesteśmy, prawda?

                Zaśmiał się nerwowo.

                Pocałowała go powoli, celebrując każdą chwilę.

- I to bardzo.

                Artur wstał i pociągnął swoją narzeczoną do góry. Spojrzał na jej dłoń, pierścionek idealnie pasował do niej. Pocałował ją w rękę i pierwszy wszedł na schody. Pogasiła tylko światła na dole i radio, ruchem dłoni. Wpadli do jej pokoju, nie przestając się całować. Gwen zrzuciła mu bluzę z ramion i sięgnęła do krańca koszulki. Szybko pozbył się jej górnej warstwy ubrań i rzucił je w kąt. Popchnęła go na łóżko, a on pociągnął ją za sobą. Całowali się żarliwie, a między ich ciałami nie było ani grama wolnej przestrzeni. Ziębiła ją klamerka jego paska, która wbijała się w jej brzuch. Spletli palce razem i usłyszeli cichy szczęk metalu. Spojrzała na ich złączone dłonie i dwa pierścienie błyszczące w półmroku.

                Gdy jakiś czas później leżeli pod cienką kołdrą, pachnącą różami. A księżyc srebrzył ich skórę, Artur dotknął jej nagiego ramienia. Kreślił na nim skomplikowane wzory. Gwen opierała głowę między jego obojczykiem, a piersią, słuchając przyspieszonego rytmu jego serca. Pocałowała rozgrzaną skórę chłopaka. Drugą ręką dotknął jej żuchwy i zadarł do góry.

- Kocham cię – wyszeptał, całując ją delikatnie.

- Ja ciebie bardziej.

                Uśmiechnął się.

- Nie sądzę, żeby ktokolwiek mógłby kochać bardziej niż ja ciebie.

                Nie miała szansy mu odpowiedzieć. Przycisnął usta do jej warg z taką pasją, że nie potrafiła się skupić już na niczym innym oprócz jego dotyku.

O to i jest długo wyczekiwany rozdział 35.

Mam nadzieję, że Wam się podobał, koniecznie dajcie znać w komentarzach!
Bardzo dziękuję za ożywienie na blogu, nie macie pojęcia jak wiele to znaczy. 

Już mówiłam kilku osobom, że prawie spisałam tego bloga na straty. Bo co to za przyjemność dodać wisienkę na tort, której nikt nie zauważy?

Żadna...

Ale na szczęście to już za nami - blog znów żyje, wróciły na niego osoby, które kojarzę jeszcze z "Amazonki" - Dziewczyny, nawet nie macie pojęcia ile to dla mnie znaczy, że jesteście ze mną od samego początku praktycznie!

Jesteście najlepszymi czytelniczkami, a jeżeli są wśród Was Panowie to proszę się nie obrażać tylko dać znać, że takowi się zdarzają na tym blogu!

Kocham Was,

Raven.

PS. Kolejnego postu spodziewajcie się na przełomie stycznia i lutego.