Rozdział 28.

- Wyglądasz przepięknie, córeczko.

                Aurora przysiadła na wannie i spojrzała ciepło na Gwen. Dziewczyna uśmiechnęła się i obróciła wokół własnej osi. Czarne włosy były splecione w warkocza, który zaczynał się na czubku jej głowy i opadał na plecy. Czarna sukienka na szerokich ramionach była prosta, ale podkreślała jej atuty. Na szyi błyszczał złoty łańcuszek z zawieszonym krukiem, łypiących na wszystkich rubinowymi oczami.

- Dziękuję mamo.

                Kobieta podeszła do niej i podała jej pudełeczko na biżuterię.

- Chciałam ci je dać dopiero na bal maturalny, ale wyglądasz tak cudownie… - Zaśmiała się, próbując odgonić łzy z oczu. Gwen przytuliła ją mocno. – Wydaje mi się, że dopiero wczoraj twój ojciec podał mi cię w szpitalu. Od początku miałaś te swoje złote oczy. Lekarze twierdzili, że to cud. I mieli rację, byłaś, jesteś cudem. Żałuję, że Greg nie może cię widzieć…

- Mamusiu, przestań. Bo zaraz się rozbeczę.

                Aurora zaśmiała się i pogładziła ją po policzku. Jej brązowe oczy lśniły od łez.

- Musisz wiedzieć, że nie odszedł z własnej woli. Na pewno nie z własnej. Kochał cię i kochał mnie. Jeśli gdzieś tam jest to na pewno za tobą tęskni – znów zaśmiała się nerwowo i otarła łzy. – No już otwórz!

                W środku na czarnym aksamicie leżały kolczyki, białe diamenciki w oprawie białego złota, przypominały kształtem łzę. Niektóre miały błękitny blask, gdy łamało się na nich światło. Gwen aż pisnęła z radości. Odwróciła się do lustra i szybko przypięła je do uszu. Wyglądały idealnie. Pasowały do jej jasnej skóry i kruczoczarnych włosów.

- Idealnie pasują. Spójrz na mnie, proszę – kobieta musnęła jej policzku odrobiną różu.

- Mamo – Gwen przeciągnęła ostatnią samogłoskę. – Wiesz, że nie lubię różu na policzkach.

- Gin. Popatrz w lustro.

                Z ciężkim westchnieniem spełniła prośbę matki. Jej policzki miały lekki kolor, były nim tylko muśnięte. Złagodziło to choć trochę jej ostre rysy i chłodne spojrzenie. Wyglądała dużo cieplej.

- Dziękuje mamo – uściskała ją mocno i pożegnała się.

                Lottie uścisnęła ją w kuchni i życzyła powodzenia. Dziewczyna pomachała im, gdy wycofywała swój samochód z podjazdu. We wstecznym lusterku widziała czarny futerał skrzypiec swojej babci. Po śmierci Janette rozstroiły się i przyprószyły kurzem, ale nie wyobrażała sobie, żeby zagrać swój ostatni koncert w liceum na innych skrzypcach.

                Ledwie wyjechała z drogi dojazdowej do swojego domu zadzwonił jej telefon. Odebrała go, posługując się zestawem głośnomówiącym.

- Halo?

- Panna Ravenscar? - Roześmiała się głośno. Artur próbował obniżyć swój głos i brzmiał prześmiesznie. – Nie wyszło mi, prawda? – Jego baryton znów był normalny.

- Cześć misiek. Wyszło. Jak po egzaminie?

- Zadowolony. Dzwonię, żeby życzyć ci powodzenia na koncercie. Napisałem do Willa, żeby mi ciebie nagrał.

- Pełna inwigilacja. A ty co będziesz robił?

                Minęła tablicę informującą, że wjechała do Banetown. Zwolniła. Miała piętnaście minut zapasu do zebrania orkiestry.

- Zadzwonił do mnie Jack i zaprosił na piwo. Zgodziłem się.

                Gwen zachłysnęła się powietrzem. Znów zaczęło padać.

- Arturze, chyba nie mówisz poważnie. Jack od Melanie?

                Chłopak westchnął ciężko.

- Wiem, co myślisz. Ale jest w Londynie z Mel, są u jej ciotki i on się nudzi, bo one znów gdzieś poszły. Nic mi się nie stanie. Mel to nie Morgana. Poza tym mam Excalibura.

                Prychnęła.

- I co zabijesz ją? Arturze, błagam. Znam cię. Współczujesz, dlatego tak trudno będzie nam to zakończyć. Zawsze tak było, że szukałeś remisu, ale…

                Chłopak warknął.

- Wiem Gwen, wiem – oczami wyobraźni widziała jak zamyka oczy i marszczy brwi. - Tym razem nie będę, jak przyjdzie, co do czego to zrobię, co będzie trzeba. Ale teraz się nie martw, jedź do szkoły i zagraj tak, jakby od tego zależało jutro. I pomyśl czasem o mnie – dodał lekko zachrypniętym tonem.

                Przewróciła oczami i skręciła na szkolny parking. Zaparkowała i zmieniła głośnik na telefon. Przyłożyła aparat do policzka.

- Jeszcze tylko tydzień.

- Szybko zleci. Powodzenia, kochanie. Trzymam kciuki.

- Dziękuję – już miała się rozłączyć, gdy dodała: Arturze, proszę uważaj na siebie.

***

                Gwen odetchnęła z ulgą, gdy zaczął się ostatni antrakt. Była naprawdę zmęczona grą. Odkręciła butelkę i wypiła kilka sporych łyków. Kilka osób z orkiestry wyszło na korytarz porozmawiać ze znajomymi i rodziną. Dziewczyna pomachała Bonnie, która rozmawiała z sekcją rytmiczną i również opuściła aulę. Większość osób skierowała się do kafeterii, gdzie sprzedawano ciasto i kawę. Aurora miała słabość do domowych wypieków, więc na pewno też tam była.

                Dziewczyna nie myliła się. Odnalazła swoją matkę w tłumie siedzącą w towarzystwie szczupłej, ale niskiej blondynki o szafirowych oczach. Gdy ją zobaczyła, wstała i uścisnęła ją mocno.

- Cudownie ci idzie, nie masz pojęcia jaka jestem dumna! To moja koleżanka z liceum i studiów Anastazja Marshall.

- Miło mi cię poznać Ginevro.

                Wyciągnęła do niej rękę, którą dziewczyna odruchowo ujęła. Nie mogła uwierzyć własnym uszom. To ten głos słyszała w szpitalu, gdy była nieprzytomna.

- Chyba się już znamy, proszę pani.

- Nie możesz mnie pamiętać, spotkałyśmy się jak byłaś malutka.

                Usiadła obok swojej matki, naprzeciw kobiety. Jej krótkie blond włosy okalały okrągłą twarz. Miała żywe niebieskie oczy, podkreślone rdzawą kreską. Splotła palce na filiżance, odsłaniając nadgarstek. Gwen przyjrzała się tatuażowi na skórze kobiety. Kolejna druicka runa w jednym dniu. Zakręciło się jej w głowie.

- Jest pani konserwatorem sztuki?

                Anastazja uśmiechnęła się.

- Nie, jestem nauczycielką. Pracuję w szkole dla dziewcząt, które są – zawahała się, odchrząkując – uzdolnione.

- Ana, proszę – wyszeptała Aurora, ale Gwen i tak to usłyszała.

                Blondynka spojrzała na nią niebieskimi oczami. Ciszę i gęstą atmosferę, która zapadła przy stoliku, przerwał dzwonek telefonu Aurory. Przeprosiła je, po czym wyszła na korytarz, by w spokoju porozmawiać.

- Czuję, że odnalazłabyś się w mojej szkole – powiedziała Anastazja, przyglądając się Gwen przymrużonymi oczami.

- Z całym szacunkiem, ale nie wie pani nic o moich talentach.

                Kobieta uśmiechnęła się pod nosem.

- Od razu widać, że jesteś Ravenscar, masz ich pazur. No cóż, wiem więcej o tobie niż myślisz. Przyglądamy się tobie od dłuższego czasu.

                Gwen wiedziała, że ma na myśli jej wybuch sprzed półtorej roku. Pochyliła się lekko nad stołem. Jej złote oczy błysnęły mocno.

- Wyłóżmy karty na stół. Przecież rozpoznaje pani głos – warknęła, czuła krew przyspieszającą w jej żyłach.

                Wzięła głęboki oddech, który miał ją uspokoić.

- Jesteś naprawdę potężna – powiedziała cicho.

- Przepraszam za to – Aurora opadła na krzesło. – Dzwoniła pani Lancey.

                Gwen uniosła brwi.

- Co chciała od ciebie matka Melanie?

- Najwyraźniej Mel nie odzywa się do niej od dwóch miesięcy. Po przyjeździe do Banetown praktycznie urwał się z nią kontakt. Jej chłopak Jack też nic nie wie.

                Dziewczyna zbladła. Nie mogła złapać tchu.

- Jak to Jack nic nie wie? – Ledwie wysapała.

                Przed oczami pojawiły jej się czarne plamki. Zacisnęła dłonie na kolanach, by ukryć przed kobietami ich drżenie. Woda w butelce przednią, zaczęła bulgotać. Przymknęła powieki, próbowała opanować swoją Moc, a zdenerwowanie nie było zbyt pomocne.

- Gwen, wszystko w porządku?

- Tak, tak. Przepraszam, muszę już iść.

                Wybiegła z kafeterii i próbowała dodzwonić się do Artura. Odezwała się tylko poczta głosowa. Zaklęła siarczyście, na co kilka osób zareagowało głośnym westchnieniem. Przyłożyła dłonie do twarzy. Jak mogła być taka głupia! To jasne, że Morgana nie pokaże im swojej własnej twarzy. Mogła się tego domyślić. Czy bransoletka była faktycznie od Jacka, czy to też był magiczny obiekt od czarownicy. Najgorsze w tym wszystkim było to, że doskonale wiedziała, kiedy Artur będzie sam. I wykorzystała ten moment.

                Łzy pojawiły się w jej oczach. Przycisnęła dłoń do twarzy. Nie wiedziała, co ma zrobić. Droga z Banetown do Londynu samochodem trwałaby prawie siedem godzin, nie uwzględniając korków. A Morgana już teraz mogła zabijać jej chłopaka. Krople przezroczystej cieczy płynęły po jej policzkach, a ona nie miała zamiaru ich ścierać.

                Musiała się dostać do Londynu szybciej i znała tylko jeden sposób.

                Rozległ się pierwszy dzwonek. Biegiem rzuciła się do auli, gdzie Bonnie siedziała już przy fortepianie. Jej brązowe włosy były rozpuszczone i rzucone na plecy. Podbiegła do niej i oparła się o instrument.

- Gwen. Co ci jest?

                Wzięła chrapliwy oddech.

- Wybacz mi Bonnie, ale ja muszę jechać. Artur – urwała, nie wiedząc, co powiedzieć dalej.

                Dziewczyna zamknęła z hukiem klawiaturę.

- Chcesz mi powiedzieć, że wychodzisz przed końcem sztuki? Masz pojęcie ile to dla mnie znaczy? Jezu Gwen, nie sądziłam, że wywiniesz mi taki numer!

- O co chodzi?

                Do barierki podeszła Rosaline. Zielonymi oczami wodziła między obiema dziewczynami.

- Wybacz mi, ale on jest w niebezpieczeństwie i muszę jak najszybciej go znaleźć.

- Chyba oszalałaś! – Krzyknęła Rose. – Obleje cię.

- Błagam, zrozumcie mnie…

                Blondynka położyła dłoń na czole.
- Tego się obawiałam, jak mogłam ci zaufać. Jesteś po prostu nieobliczalna.

- Panno Blake – Anastazja Marshall pojawiła się znikąd. – Myślę, że Ginevra nie robi tego specjalnie. Ma pani tyle wspaniałych skrzypków, którzy na pewno znają tą partię i dadzą sobie radę. Proszę jej wybaczyć.

                Rose zamknęła oczy. Gwen nie miała pojęcia, co się właśnie wydarzyło, jednocześnie była ogromnie wdzięczna tej kobiecie kimkolwiek była, za pomoc. Nauczycielka spojrzała na nią ze smutkiem.

- Przepraszam. Idź Gwen, jeśli naprawdę, co się dzieje to musisz iść.

                Dziewczyna rzuciła się jej na szyję i uściskała ją mocno. Przytuliła też Bonnie, która z westchnieniem lekko poklepała ją po plecach. Gdy zabrzmiał drugi dzwonek, wypadła na korytarz.

- Ginevro! – Głos Anastazji rozbrzmiał ponad gwarem widzów.

                Odwróciła się na pięcie, kosmyki jej włosów, które uwolniły się z upięcia, okalały jej twarz. Czarna sukienka lekko zsunęła się z jej ramienia. Poprawiła ją niedbałym ruchem ręki. Kobieta stała prosto między mijającymi ją ludźmi i patrzyła na nią żywymi, błękitnymi oczami. Podeszła do niej, a w jej dłoni błysnęło ostrze. Złapała dziewczynę za nadgarstek i szybko pociągnęła metalem po skórze. Gwen wzdrygnęła się, ale nie poczuła bólu – tylko lekkie pieczenie. Jej skórę pokrył czarny tusz. Zupełnie jakby była nocnym łowcą. Gdyby nie wściekłość i smutek, którą czuła roześmiałaby się.

- Uważaj na siebie – powiedziała tylko kobieta i puściła ją.

- Dziękuję.

                Nie miała pojęcia, kim jest ta kobieta, ani co jej zrobiła. Ale czuła siłę, która pobudziła jej serce, by szybciej pompowało krew. Biegła długimi korytarzami, a jej nogi były jakby silniejsze. Wypadła na parking, pokryty kałużami, deszcz zacinał ostro, przez co jej ubranie natychmiast przemokło.

                Dopadła do swojego samochodu i drżącymi dłońmi odpaliła silnik. Wyjechała na drogę i ruszyła w stronę domu.

                Saphiro!

                Trzęsła się z zimna, gdy czekała na odpowiedź smoczycy. W końcu w jej głowie odezwał się jej aksamitny głos.

                Gwen, co się dzieje?

                Otworzyła przed nią swoją głowę, pozwalając jej skorzystać ze swoich wspomnień. W czasie, gdy Saphira przeglądała jej myśli udało jej się wyjechać z miasta. Deszcz przestał padać tylko na chwilę, co wykorzystała, by docisnąć gaz do podłogi. Wiedziała, że ryzykuje, ale musiała znaleźć się jak najszybciej przy Arturze.

                Muszę go odnaleźć. Użyje zaklęcia lokalizacji. Mam w domu kilka jego rzeczy. Ale jak się dostanę do Londynu? Samochodem będzie to trwało wieki.

                Zaniosę cię.

                Dasz sobie radę z takim obciążeniem?

                Smoczyca prychnęła głośno.

                Ginevro, jestem magicznym stworzeniem. Dam sobie radę.

                Dziewczyna tylko kiwnęła głową. Wpadła do pustego domu i pognała po schodach do góry. W biegu zrzuciła sukienkę i przebrała się w czarne spodnie, bawełnianą koszulkę na krótki rękaw i gruby sweter. Złapała za kilka koszulek Artura i rzuciła je na podłogę w pokoju. Sięgnęła po samochodową mapę Wielkiej Brytanii i wyciągnęła nad nimi ręce. Szeptała szybko zaklęcie, a karki przesuwały się poniżej jej rąk. W końcu zatrzymały się, na mapie pokazującej północną stronę londyńskich przedmieść. Położyła na karcie jeden z ostro zakończonych kamieni z runami, które znalazła razem z księgą zaklęć.

- Wskaż mi – wyszeptała w języku magii.

                Kawałek skały obrócił się i wskazał punkt, którego współrzędne wpisała w GPS w telefonie. Okazało się, że jest oddalony o 150 km od Londynu. Włos zjeżył się jej na karku. Co takiego kombinowała Morgana, że musiała wyciągnąć Artura tak daleko. Nie skupiała się na tym jednak długo, był bliżej niej niż myślała. Bądź, co bądź to dla niej lepiej.

                Zbiegając na dół, ubrała wysokie buty, które zasznurowała pomagając sobie magią. Złapała płaszcz i wybiegła na zewnątrz.

                Saphiro. Gdzie jesteś?

                Przyjdź nad jezioro, wyląduje tam za chwilę.

                Dziewczyna ruszyła biegiem w wskazanym kierunku. Już z daleka usłyszała łomot skrzydeł smoczycy, cień jej ciała na chwilę przysłonił jej księżyc i spowił las w mroku. Potknęła się o wystający korzeń i runęła jak długa, boleśnie tłukąc sobie kolano i biodro. Jęknęła mimowolnie. Zacisnęła zęby i poderwała się z mokrej ziemi.

                Poczuła Saphirę całą sobą, jeszcze zanim ją zobaczyła. Smoczyca miała zatroskaną minę.

- Jesteś gotowa – powiedziała, przyklękując na lewe kolano. – Wiem, o tym. Udowodniłaś to.

                Gwen odbiła się od ziemi i wylądowała na jej grzbiecie.

- Nie pamiętam, jak się to robiło – wyszeptała, czując narastającą panikę.

                Spokojnie. Wszystko ci pokażę.

                Po chwili jej głowę wypełnił obraz jej siedzącej na grzbiecie smoka. Ułożyła podobnie nogi i złapała się wystającego przed nią kolca. Saphira stanęła na nogach pewnie i rozprostowała skrzydła. Gwen nadal nie mogła pojąć ich rozmiaru. Smoczyca poruszyła nimi lekko i przysiadła na zadzie.

                Siła z jaką odepchnęła się od ziemi, sprawiła, że Gwen prawie zsunęła się do tyłu. Zamachnęła się kilka razy skrzydłami i wzbiły się ponad las. A potem wyżej i wyżej. Powietrze było lodowate i wilgotne. Ich oddechy zamieniały się w parę. Ale dziewczyna nie marzła, mimo wiatru smagającego jej ciało, rozwiewającego włosy, czuła ciepło.

                Otoczyłam cię warstwą ochronną, która działa podobnie jak ta, którą wyczarowałaś, by ratować Artura przed moim ogniem. Jej utrzymanie nic mnie nie kosztuje – dziewczyna nie mogła przestać się zdumiewać z jaką łatwością odczytuje jej emocje. Nie potrafiła sięgnąć tak głęboko w smoka. – Odpocznij. Nie pozwolę ci spaść.

                Gwen jednak nie była śpiąca. Po chwili wzniosły się ponad chmury i zostały oświetlone blaskiem gwiazd i księżyca. Pod nimi roztaczał się szarawy ocean chmur. Wiatr tutaj był odrobinę lżejszy. Smoczyca frunęła mocno odpychając się skrzydłami. Musiała osiągnąć już ogromną prędkość, lecieć szybciej niż pikujący sokół. Położyła się płasko na jej grzbiecie. Obserwowała szybkie ruchy skrzydeł. Uspokajał ją miarowy dźwięk uderzania o powietrze. Zamknęła oczy, modląc się, by zdążyły na czas.

~*~*~*~ 

Cześć Miśki!
Porobiło się, co? Podoba Wam się przebieg akcji? Zostawcie komentarz!

Trzymacie się,

Jak zwykle zabetowała niezastąpiona Julią z "Książki według Wącham Książki" <3