Rozdział 26.

- Kochanie, naprawdę doceniam fakt, że chcesz ze mną jechać na zakupy i dajesz mi prowadzić mój własny samochód, ale nie mogę zdzierżyć jak się tak wiercisz – powiedziała z uśmiechem Gwen.

                Było kilka minut po dziesiątej rano, a oni mknęli jej SUVem w stronę Edynburga. Artur usadowił się na fotelu pasażera bez jęczenia, nawet nie musiała go o to prosić. Ale gdy tylko wyjechała z podwórka zaczął szukać dobrej muzyki w radiu i przekopał schowki z płytami i papiery.

- Przepraszam – roześmiała się, słyszała w jego głosie faktyczny żal. – Dawno nie jechałem jako pasażer.

- Chcesz się zamienić?

                Artur złapał jej rękę.

- Nie, lubię jak jeździsz.

Parsknęła śmiechem. Chłopak spojrzał na nią pytająco.

- Chyba jesteś jedynym chłopakiem, od którego to usłyszałam.

                Uśmiechnął się. Pocałował jej knykcie i położył dłoń na udzie dziewczyny. Gwen wciągnęła powietrze przez zęby, gdy jego palce ześlizgnęły się po jej nagiej skórze. Zgodnie z jego życzeniem miała dzisiaj na sobie sukienkę, tą samą, którą ubrała na kolację, na której poznała narzeczonego Aurory. Biały materiał lekko opinał jej talię i podkreślał długie nogi. Wróciła pamięcią do tamtego wieczoru.

- Miałeś mi coś powiedzieć o Jacku, pamiętasz? – Dłoń Artura zamarła, jego mały palec wsunął się pod materiał sukienki. Zesztywniał. – Nadal nie czuję się zbyt pewnie w jego obecności – wyszeptała, licząc, że chłopak zacznie mówić.

                Ale on nadal milczał. Przeniosła wzrok z drogi na niego. Był blady i wpatrywał się w nią niewidzącym wzrokiem.

- Zachowywał się w twoim towarzystwie – zawahał się – podejrzanie?

- Co masz na myśli? Arturze – ponagliła go, jednocześnie złapała jego rękę.

                Wziął głęboki oddech.

- Na jednym z przyjęć mojej matki, późnym wieczorem, gdy każdy miał już coś wypite, próbował się zbliżyć do Vicki.

                Gwen puściła jego dłoń i zasłoniła usta. Zdawała się nie zwracać uwagi na jej drżenie. Drugą rękę zacisnęła mocniej na kierownicy. Muzyka zmieniła się i rozległo się smutne zawodzenie Toma Odella. Artur zdusił w sobie parsknięcie. Lubił tego artystę, ale czasami moment, w którym pojawiały się jego piosenki, był zbyt przygnębiający.

- Chciał ją zgwałcić? - Jej głos był cichy i nienaturalnie spokojny. Zagryzała wargę, jakby tylko to powstrzymało ją przed krzykiem. – Arturze, do jasnej cholery.

                Spojrzała na niego, a jej złote oczy płonęły dziko.

- Nie wiem. To było dwa lata temu, w okolicy jej matury. Chyba po, bo to było przyjęcie na z okazji zdania egzaminów. Byli wszyscy: profesorowie z londyńskich akademii, kilka śpiewaczek, nawet całkiem możliwe, że twoja babcia była zaproszona, ale nie przyszła.

- Już wtedy chorowała – wyszeptała tak cicho, że prawie jej nie usłyszał. – Nie chciała, by ludzie zapamiętali ją chorą. Do końca udawała, że jest okay.

                Starła łzę wierzchem dłoni. Artur pocałował jej mokrą skórę na ręce.

- W pewnym momencie zniknęła mi z oczu, znalazłem ją w jednym z pokojów w naszym domu na przedmieściach. Przyciskał ją do ściany i bezczelnie omacywał, a ona tylko płakała – wziął chrapliwy oddech. Gwen wcisnęła gwałtownie hamulec, a siła hamowania rzuciła nim do przodu. Ledwie uniknął rozbicia nosa o deskę rozdzielczą. Ledwie się wyprostował, a znów nim rzuciła tym razem na drzwi, gdy gwałtownie skręciła w leśną drogę. Samochód podskoczył kilka razy na wybojach i zatrzymał się pod dachem z liści. – O matko – wychrypiał, rozcierając, bolący bark.

                Gwen oparła głowę o kierownicę i zamknęła oczy.

- Co było dalej?

- Złamany nos, wybita żuchwa, ale niewniesione oskarżenie.

- Pobiłeś go?

                Westchnął.

- Zanim się poznaliśmy miałem problemy z agresją – jęknęła. – Zdarzały mi się bójki, ale jemu się należało. Vicki mnie zmusiła, żebym zgodził się na ugodę, nie chciała skandalu. Chyba naciskał na nią ojciec. Później nic nie było tak samo. Wyjechała do Stanów, a ojciec i matka się od siebie oddalili. Później ona coraz bardziej gasła, aż w końcu umarła. Przypadkiem. Zginęła na przejściu dla pieszych. Kierowca nie był pijany, zasłabł za kierownicą, był cukrzykiem.

                Gwen wyskoczyła z samochodu, trzaskając drzwiami. Artur zamrugał, próbując odgonić łzy z oczu. Otworzyła drzwi ze strony pasażera i objęła jego głowę ramionami. Ukrył twarz w zagłębieniu jej szyi. Odpiął pas i obrócił się na fotelu, prawą nogę przesunął tak, by znalazła się obok biodra Gwen.

- Dlaczego nigdy wcześniej mi o tym nie powiedziałeś?

                Przesunął dłonie na jej pośladki.

- Nie chciałem obarczać cię kolejnymi problemami. Miałaś już ich wystarczająco dużo.

                Złapała go za brodę, wbijając boleśnie paznokcie w skórę.

- Arturze, kiedy wreszcie zrozumiesz, że twoje demony są moimi demonami i chcę zawsze z nimi walczyć z tobą. Razem jesteśmy niepokonani, okay?

- Okay.

                Przyciągnął ją do siebie, a ich usta same odnalazły drogę do siebie. Nie puściła jego brody, lekko rozluźniła uścisk. Drugą rękę przycisnęła płasko do policzka chłopaka.

- Jesteśmy ze sobą prawie trzy miesiące, są rzeczy, które muszę wiedzieć. Uwierz mi, że nic co byś mi powiedział nie zmieni tego, co do ciebie czuje.

                Podniósł głowę, by spojrzeć w najpiękniejsze dla niego oczy. Potarł kciukiem jej dolną wargę.

- W gimnazjum i na początku miałem duże problemy z agresją, gdyby nie dotacje moich rodziców to wywaliliby mnie dwa razy, jak nie trzy. Kupno Beauty było pomysłem psychologa i faktycznie pomogło. Po śmierci mamy zacząłem palić i pić. Każdy weekend kończył się zgonem, było ciężko. Po kilku miesiącach, gdy trochę się ogarnąłem, ojciec sprowadził Cathlin…

- I co wtedy?

- Zbliżyłem się do Alex.

                Gwen zamrugała.

- Myślałam, że byliście blisko.

                Artur opuścił wzrok, nie chciał patrzeć w jej oczy, gdy miał powiedzieć, to co chciał.

- Inaczej. Tak naprawdę nigdy nie byliśmy razem, ale zostawiając ją w Londynie nigdy nie wyjaśniłem sytuacji miedzy nami, dlatego tak zareagowała w klubie. Myślała, że na nią czekam – podniósł na nią wzrok. – Jestem dupkiem, nie zasługuje na ciebie – zamknął w dłoniach jej twarz. – Zmieniłaś mnie, dla ciebie chcę się zmienić. Przestać być popieprzonym.

                Zacisnęła palce na jego nadgarstkach. W pierwszej chwili myślał, że będzie chciała oderwać je od swoich policzków, ale ona przycisnęła je mocniej. Ta dziewczyna ciągle go zaskakiwała. Zbliżyła swoją twarz do niego, owiewając ją miętowym oddechem.

- Idealnie do siebie pasujemy. Oboje jesteśmy tak samo popieprzeni. Zdarzyło mi się skłamać wobec ciebie, ale nigdy nie okłamałam cię jeśli chodzi o jedną rzecz: jestem niebezpieczna, gdy nie mam kontroli. Prawie zabiłam Amy Willow – wzięła chrapliwy oddech. – Gdyby nie fakt, że moje ciało nie wytrzymało ilości magii, którą próbowałam przez nie przepuścić, udałoby mi się dokończyć klątwe.

                Artur przebiegł palcami po jej przedramieniu, po wypukłej bliźnie. Wsunęła palce w jego miękkie włosy, które zawijały się na karku i nad uszami.

- Dlaczego pozwoliłaś ludziom wierzyć, że chciałaś się zabić?

                Gwen czekała od miesięcy na to pytanie. Wcześniej nie potrafiła na nie odpowiedzieć nawet sobie, teraz już wiedziała.

- Nie pamiętam nic z tamtej nocy, Melanie namówiła mnie, żeby wzięła tabletki, nie pierwszy raz. Zresztą w tamte wakacje było dużo imprez, łatwiej mi było uwierzyć we własny upadek niż w to, że mam moc. Nie byłam na to gotowa, by to zrozumieć.

                Pociągnęła nosem. Artur wstał i objął ją w talii. Oparła dłonie o jego pierś, pod palcami czuła uderzenia serca chłopaka. Przekręcił głowę, patrząc na nią spod rzęs.

- Co teraz? Każde z nas powiedziało coś mrocznego o sobie… Od czego mamy zacząć? – Jego palec wodził po kręgosłupie dziewczyny.

                Wspięła się na palce i pocałowała go delikatnie w usta, złapał zębami jej wargę. Jęknęła mimowolnie.

- Możemy zacząć od tego – roześmiała się, gdy złapał ją pod pośladkami i podniósł do góry. Nogi Gwen oplotły jego pas. – Mieliśmy plany, które sam stworzyłeś, pamiętasz?

                Pocałował ją.

- Można go zmodyfikować.

                Odrzuciła głowę do tyłu. Czarne włosy opadły na jej plecy, lekko kręciły się na końcach.

- O nie, nie, kochanie. Jedziemy na zakupy. Musisz się przekonać, w co się wpakowałeś.

                Z dziewczyną na rękach obszedł samochód i oparł ją o maskę. Przesunął dłońmi po jej udach, biodrach i zatrzymał się na talii. Przygryzła wargę. Pocałował ją mocno, napierając na nią całym ciałem. Odchyliła się do tyłu, opierając jedną rękę za sobą, a drugą przyciągając Artura do siebie. Zamruczał.

- Sądzę, że są lepsze rzeczy niż zakupy. Poza tym masz dużo sukienek – wyszeptał, a jego dłoń wślizgnęła się pod jej sukienkę.

                Roześmiała się, odchylając głowę do tyłu, by ułatwić mu dojście do swojej szyi.

- Ale muszę kupić telefon, dzięki hojności mojej mamy nie muszę wykładać całej kasy sama – powiedziała, podczas gdy Artur składał czułe pocałunki na jej obojczykach. Dotarł ustami do krawędzi dekoltu sukienki i lekko go odchylił. – Arturze. Jesteśmy w środku lasu, naprawdę chcesz to zrobić na masce mojego samochodu?

                Chłopak podniósł głowę i spojrzał jej głęboko w oczy, jego tęczówki przybrały grafitową barwę.

- Dla mnie nie liczy się miejsce, a to, że jestem z tobą. Mógłbym się z tobą kochać wszędzie i zawsze – obniżył swój głos, przez co brzmiał jeszcze bardziej głęboko i seksownie. Gwen czuła w najdalszym zakamarku swojego ciała. – Poza tym, kiedyś ci to nie przeszkadzało – uśmiechnął się szelmowsko.

                Przewróciła oczami.

- Czasy i lasy się zmieniają, kocie. Mamy robotę. Poza tym ty za pięć godzin pojedziesz do Londynu, lepiej, żebyś miał po co wrócić – dodała filuternym tonem. Uniósł brew. – Dokończyć to, co zacząłeś. Naprawdę nie znasz tej zasady?

                Uniósł ręce, poddając się. Zeskoczyła z maski i wylądowała na palcach. Skakanie w wysokich obcasach nie było dobrym pomysłem. Mimo tego, że dodawały jej trzynaście centymetrów nadal była od niego niższa. Cmoknęła go w usta i usiadła na swoim fotelu. Artur zamknął za nią drzwi. Wsiadł do terenówki, gwizdał znaną jej melodię.

- And so I fall in love just a little ol' little bit. Every day with someone new ­– zaśpiewała, szukając jedną ręką płyty w schowku. Szybko znalazła ją i wrzuciła do odtwarzacza.

                Wjechali na drogę podśpiewując „Someone new” Hoziera. Artur barytonem, a ona wysokim sopranem. Złapał ją za rękę i uścisnął lekko. Ten dotyk był obietnicą, że będzie lepiej, że będą się starać i, że za nic w świecie nie pozwoli jej skrzywdzić. Spojrzała na niego i powiedziała:

- Nie obiecuj. Proszę. Będzie dobrze, ale nie obiecuj, nie chcę, żebyś musiał złamać obietnicę.

***

                Dworzec kolejowy w Edynburgu jak zawsze był pełen ludzi, czekających na swój pociąg. O szklany dach uderzały krople deszczu. Przestrzeń wypełniał dźwięk walizek, toczących się po peronach, nawołujących się osób i pociągów wjeżdżających na stację. Artur odebrał swój bilet i wrócił do Gwen, która przysiadła na ławce razem z jego torbą.

- Pociąg odjeżdża z 12 peronu, idziemy? – Wyciągnął ku niej rękę.

                Złapała ją delikatnie i podała mu torbę.

                W milczeniu przeszli na odpowiednią platformę. Stanęli z boku, obok wielkiego zegara, który nieodzownie odliczał minuty do ich rozstania. Dziewczyna splotła palce na jego karku i spojrzała mu w oczy. Przesunął dłonią po jej talii, przyciągając ją do siebie.

- Będę za tobą bardzo tęsknić. Ten weekend tak strasznie mi uciekł. Mam wrażenie, że nie spędziliśmy wystarczająco dużo czasu razem.

                Uśmiechnął się krzywo, a blizna na jego wardze rozciągnęła się.

- To tylko dwa tygodnie Gin, już tyle wytrzymaliśmy. Po zakończeniu szkoły wyprowadzam się z domu, zanim pójdę do college’u znajdę jakieś mieszkanie. Poza tym widzimy się na dwóch balach, wybawimy się znowu.

- Chcesz wrócić do Banetown? Poza tym, mamy jeszcze jeden problem – wskazała palcem na jego kieszeń, w której leżał Excalibur.

- Jeszcze nie zdecydowałem. Zaproponowali mi dwumiesięczny kurs przygotowawczy w wojskowej szkole lekarskiej, mogę też zarabiać wieczorami jako pianista w klubie znajomego. Wiem, ale teraz to jej ruch Ginny, musimy czekać na Morganę.

                Dziewczyna opuściła głowę, by ukryć łzy. Potrzebowała chwili, by się uspokoić. Emocje nigdy nie powodowały, że rozmawiało im się łatwo, a za nic w świecie nie chciała się z nim rozstać pokłócona. Byli zbyt wybuchowi, by sobie pozwolić na krzyk.

- Miałeś zamiar mi powiedzieć?

- Tak – uniosła brwi. Kiedy? Zdawała się pytać. – Gdy podejmę decyzję i wszystko zorganizuję. Chciałbym, żebyś przyjechała do mnie, chociaż na chwilę. Mogłabyś pracować w szkole wakacyjnej, albo tam, gdzie ja. Później i tak wybieramy się do jednego kampusu, tylko na inne kierunki.

- Nie pojedziemy, jeśli nie rozwiążemy problemu naszej przeszłości.

                Opuścił głowę. Pocałował ją mocno w czoło.

- Nie chce się kłócić, ani na razie o tym rozmawiać.

                Jęknęła, ale jej jęk zniknął w huk wjeżdżającego na peron pociągu.

- Arturze, wiesz, że musimy o tym rozmawiać. Musimy mieć plan.

                Przewrócił oczami.

- Muszę iść. Kocham Cię, Gwen.

                Wspięła się na palce i pocałowała go mocno. Przycisnął ją do siebie, ale po chwili, zbyt krótkiej dla niej, puścił ją i ruszył w stronę pociągu. Podał konduktorowi bilet i wszedł do środka. Widziała jak wrzuca torbę do góry i opiera się o otwarte okno. Wychylił głowę i uśmiechnął się do niej kojąco.

- Też cię kocham – powiedziała głośno, podchodząc blisko.

                Pogłaskała go po policzku, a on pocałował jej dłoń.

- Uważaj na siebie, bo zostajesz z moim sercem.

                Wychylił się i ostatni raz musnął jej wargi.

- Obiecuję.

                Rozległ się gwizd, a ona musiała się cofnąć. Pociąg wydał z siebie niski dźwięk i szarpnął. Powoli nabierając prędkości ruszył do przodu. Artur pomachał do niej. Gwen objęła się ramionami i posłała mu pocałunek. Wciąż czuła na wargach jego dotyk. Jeszcze przez kilka sekund widziała kasztanową czuprynę chłopaka. Później zniknął za ścianą deszczu, zostawiając ją z dziurą w sercu. Na zewnątrz rozległ się grzmot. Spojrzała na ogromny zegar.

                15:17.

~*~*~*~

Cześć Miski!
Powiem Wam, że zebrałam siły w tej Francji! A z nimi przyszła wena, której zabrakło. Obecnie jestem pół rozdziału do przodu przed Wami, co przyspieszy trochę dodawanie rozdziałów. Ale nie za bardzo, bo nie chciałabym stracić tej przewagi, ze względu na wrzesień, który niestety w końcu nadejdzie. A z nim przyjdzie druga klasa liceum *jej*.... Będę miała kuupę roboty, co przełoży się na mój czas spędzony na pisaniu. No niestety,

Zmieniłam odrobinę wygląd rozdziału, żałuję, że tak późno!
Podoba się? Liczę na długaśne opinie!
Ach właśnie, mam dla Was jeszcze jedno info - mówiłam/pisałam już pod poprzednim rozdziałem, że trudno mi się rozstać z tym opowiadaniem, o wiele bardziej niż z "Amazonką"... Więc chciałabym, żeby się skończyło zamknięciem, długaśnym epilogiem, pełnym odpowiedzi. Co Wu na to?
Kocham Was!
Pamiętajcie CZYTASZ=KOMENTUJESZ

To dla mnie bardzo ważne... :)