PROLOG

                Sen powracał każdej nocy.

                Pole bitwy, wszędzie trupy. Połamane chorągwie ze złotym smokiem. W powietrzu unosi się zapach krwi i potu. Biegnie między stosami martwych ciał, szukając go. Potyka się o sztywne nogi, rani łydki o ostre miecze i tarcze. Jej czerwona suknia powiewa za nią, szarpana podmuchami gwałtownego wiatru.

                Wciąż walczy. Jego ciemno rude włosy lśnią w słońcu, podobnie jak błyszcząca zbroja. Zadaje ostateczny cios, swojemu przeciwnikowi, gdy ten wbija mu sztylet w bok, ostrze musi być zaczarowane, bo z łatwością przechodzi przez kolczugę i wbija się w ciało. Miecz opada w dół, ostrze utyka w piersi. Chłopak o kasztanowych włosach łapie się za bok i zatacza. Robi kilka chwiejnych kroków i upada na ziemię. Z wyraźnym trudem bierze kolejny oddech.

                Przyklękuje przy nim, kładąc sobie jego głowę na kolanach. Łzy płyną jej po policzkach, drżącymi rękami przyciska materiał sukni do rany, za wszelką cenę chcąc zatamować krwawienie. Patrzy na jego bladą twarz, kwadratową szczękę, wysokie kości policzkowe, długie rzęsy. Gładzi wolną ręką jego policzek, na skórę chłopaka spada łza. Otwiera powieki i patrzy na nią ślicznymi srebrnymi oczami.

- Gwen – charczy.

- Błagam nie umieraj – dziewczyna przyciska wargi do jego czoła, zasłaniając ich kurtyną czarnych włosów. – Zostań ze mną – szepcze, z ustami przy jego rozpalonej skórze.

- Zawsze będę cię kochał.



___
I tak oto powracam :)
Mam nadzieję, że prolog Was zaintrygował i, że zostaniecie, by czytać dalej.
Buziaczki xoxo